bir dolmuş macerası...

Saat 19: 28 gibiydi. Bir dolmuşa binmiş kalkmasını bekliyordum. Yanımda bir teyze oturuyordu çantalarını her yere yaymış düzgün oturmama engel oluyordu. Neyse.. Dolmuş yavaş yavaş dolmaya başladı. Son 1-2 kişilik yer kalmıştı ki dolmuşçu dolmuşu çalıştırdı, ve biri bindi.. son kişiyi bekliyordu ki ve biri bindi.. Uzun boylu hoş sayılabilecek bi çocuk.. Binerken bana göz kırptı gülümsedi geldi sarıldı öptü "canım nasılsın yaa..." bi daha sarıldı "özlemişim gerçekten." dedi ve geri çekildiğinde tekrar yüzüme baktı... "ssen kimsin yaa" diye bağıran yüzüme... sonunda anlamış olsa gerek "gizem?" diye sordu bir umutla.. bakışlarımı değiştirmeden kafamı sallayarak hayır dedim.. özür dileyip oturdu..

dolmuş harekete geçti... Para uzatma faslı sona erdikten sonra çantamı karıştırıp telefonumu arıyordum ki yanımdaki teyze Medeni Usul Hukuku kitabımı gördü ve garip diye nitelendirilebilir bir sevinç çığlığı attı (evet sanırım sevinçti o) korktum tabi:D hukuk okuyup okumadığımı sordu ve okuduğumu söyledim. Laflarımın ardından hemen bana bir yeğeni olduğunu ve yeğeninin bir avukat olduğunu anlattı ve ilgilenip ilgilenmediğimi sordu. Kibarca reddettim allahtan inmem gereken yere yaklaşmıştık.

Dikmen yokuşuna gelmeden sola dönünce hemen inerim genelde. Dönüşe gelmeden önce de ışıklar vardır. Işıklara yaklaşırken diğer her seferinde de dediğim gibi "Dönünce inecek var" dedim. Şöför aynadan baktı doğrulamak için dediğimi heralde. Kırmızı ışıktı. Sarı... Yeşil.. ve virajı döndük evet şimdi durmalı ve ineceğim. Eee., neden devam ediyor? "pardon inecektim." ve şöförden gelen yanıt. "DAHA DEĞİL ABLA". "hey!!! incem!!!" ve dolmuş durur ardından inerim..


Garip bir çocuk, yeğenini seven teyze ve sayko dolmuşçu... Çok sıradışı bir yolculuktu. bir keresinde de bir çocuk da makinesini övüp durmuştu o daha garipti tabi de tamamen ayrı bir hikaye..